Ang Rhubarb ay laganap sa bansang ito. Sa tagsibol, inaalok ito nang sariwa sa supermarket o tindahan ng prutas at gulay. Kung ito ay lumaki sa hardin, palagi kang magkakaroon ng ilang mga tangkay na aanihin sa katapusan ng Hunyo. Ang rhubarb mula sa Germany ay isang pana-panahong gulay dahil ang nilalaman ng nakakapinsalang oxalic acid sa rhubarb ay tumataas sa paglipas ng panahon. Dahil ang pinakamataas na proporsyon ng acid ay nasa ilalim ng balat, ang rhubarb ay dapat na balatan. Napakadali ng pagbabalat at hindi mo dapat palampasin ang masasarap na patpat dahil dito.
Botanical classification at pinagmulan
Ang Rhubarb (Rheum rhabarbarum) ay talagang tinatawag na karaniwang rhubarb. Sa ilang mga rehiyon ito ay tinatawag ding Krauser o gulay rhubarb. Ang karaniwang rhubarb ay kabilang sa genus Rhubarb (Rheum) mula sa knotweed family (Polygonaceae). May tatlong uri ng rhubarb na ang mga tangkay ay may ibang kulay na pula:
- Glaskin’s Perpetual
- Timperley Early
- Holstein blood (dahil sa pulang tangkay nito)
Rhubarb's original homeland is the Himalayas. Mula sa Russia sa wakas ay dumating siya sa Europa noong ika-18 siglo. Sa ating bansa, ang rhubarb ay opisyal na gulay, ngunit sa USA ito ay itinuturing na isang prutas.
Anihin at gamitin
Kahit na gulay ang rhubarb, pangunahing ginagamit ito bilang prutas sa bansang ito. Ang mga compotes at cake ay inihanda mula sa mga tangkay ng rhubarb dahil ang halaman ay naglalaman ng mapanganib na oxalic acid, na nagiging sanhi ng pagsusuka at mga problema sa sirkulasyon kung ang rhubarb ay kinakain nang hilaw. Ang pinakamataas na nilalaman ng acid ay matatagpuan sa bahagyang kulot na mga dahon ng halaman, kaya naman hindi ito ginagamit sa kusina. Ang mga ito ay itinuturing na hindi nakakain. Ngunit ang acid ay naroroon din sa mga tangkay. Dahil ang kaasiman sa halaman ay tumataas sa buong taon, ang sariwang rhubarb ay dapat lamang ihanda hanggang sa katapusan ng Hunyo. Popular, ang St. John's Day (Hunyo 24) ay minarkahan ang pagtatapos ng pag-aani ng rhubarb.
Tip:
Maaari mong i-freeze ang nilinis at binalatan na rhubarb para sa stock.
Pagbabalat
Bago balatan ang rhubarb, dapat itong hugasan. Depende sa kapal ng mga tangkay, maaari mong linisin ang rhubarb gamit ang isang basang tuwalya sa kusina o hugasan ito sa ilalim ng tubig na umaagos hanggang sa maalis ang lahat ng nalalabi sa lupa. Pagkatapos ay i-drain ito sa tuyong kitchen towel o sa isang tea o terry cloth towel.
Pagkatapos ay maingat na gupitin ang kayumanggi o nasirang bahagi o mga indentasyon gamit ang kutsilyong gulay. Pagkatapos matuyo, ang mga berdeng dahon o mga base ng dahon ay pinutol din. Upang gawin ito, gupitin lamang ang tangkay sa ibaba ng huling base ng dahon. Gawin ang parehong sa kabilang dulo ng poste upang alisin ang trim crop. Ito ay kadalasang natutuyo at nababalot ng kulay. At hindi ito masarap.
Tip:
Kung natanggal ang mga unang thread, nagawa mo na ang bahagi ng pagbabalat.
Proseso ng pagbabalat
Rhubarb ay hindi aktwal na binalatan, tanging ang mga pinakalabas na hibla ng stick ang tinanggal. Kaya naman tinatawag din itong “rhubarb string pulling”.
- Maglagay ng maliit na kutsilyo sa kusina sa isang dulo ng rhubarb.
- Pagkatapos ay hilahin ang isang strip sa buong haba ng poste.
- Ulitin ang proseso hanggang sa mabalatan ang stick sa buong paligid.
Idinidikta ng bar ang lapad at kapal ng mga indibidwal na strip. Palaging tanggalin hangga't madaling maalis sa dulo ng rhubarb. Kung ang mga stick ay makapal, maaari mo ring gamitin ang isang peeler. Hindi mahalaga kung hilahin mo ang mga thread mula sa itaas hanggang sa ibaba o mula sa ibaba hanggang sa itaas. Magsimula sa dulo kung saan mas madali mong maaalis ang mga indibidwal na strip.
Tip:
Ang lakas ng mga sinulid ay depende sa kapal ng mga pamalo. Sa mga batang pamalo, ang mga indibidwal na sinulid ay maaari ding maging lubhang manipis.
Kapag nabalatan na ang rhubarb, maaari na itong gamitin sa paghahanda ng mga ulam. Kung nagluluto ka ng rhubarb hanggang malambot, ang tubig sa pagluluto ay dapat itapon. Naglalaman ito ng oxalic acid mula sa mga piraso ng rhubarb.
May iba't ibang opinyon tungkol sa kung kailangan bang balatan ang rhubarb. Ngunit may dalawang magandang dahilan kung bakit dapat balatan ang rhubarb:
- Oxalic acid
- Fiberness
Oxalic acid
Ang nilalaman ng oxalic acid sa rhubarb ay nag-iiba depende sa iba't. Ang konsentrasyon ng acid ay mas mataas sa berdeng-stemmed varieties kaysa sa red-stemmed mga. Ngunit ang kapal ng mga tangkay ay mahalaga din para sa kaasiman. Nalalapat ang sumusunod: mas makapal ang bar, mas maraming acid ang nilalaman nito. Ang pinakamataas na kaasiman ay direkta sa ilalim ng balat, i.e. sa pinakalabas na mga layer ng rhubarb stalks. Sa kasong ito, binabawasan ng pagbabalat ng rhubarb ang acidity.
Tip:
Ang maliliit at manipis na tangkay ay likas na naglalaman ng mas kaunting oxalic acid. Hindi naman kailangang balatan ang mga ito.
Fiberness
Direkta sa ilalim ng balat ng rhubarb ay hindi lamang ang pinakamataas na nilalaman ng oxalic acid, ito ay napaka-fibrous. Balatan dapat ang tangkay ng rhubarb para hindi makaalis sa ngipin mo mamaya.
