Palaging lumalabas ang tanong kung ang namumulaklak na rhubarb ay nakakain at maaaring anihin nang ligtas. Alamin dito kung bakit ang panahon ng rhubarb ay direktang nauugnay sa pamumulaklak at kung ang namumulaklak na rhubarb ay angkop para sa pagkonsumo!
Oras ng pamumulaklak
Ang rhubarb season ay karaniwang nagtatapos sa ika-24 ng Hunyo, dahil ang tinatawag na St. John's shoot ay nagsisimula sa oras na ito. Ito ang pangalawang paglago, dahil ang rhubarb ay nag-iipon na ng lakas para sa taglamig at sa susunod na taon. Upang suportahan ang prosesong ito, ang mga halaman ay inaani kaagad bago. Higit pa rito, ang mga halaman ngayon ay bumubuo ng kanilang mga unang bulaklak kung sila ay dati nang nalantad sa isang malamig na pampasigla. Bilang isang patakaran, ang pamumulaklak ay nagsisimula kapag ang rhubarb ay nalantad sa isang temperatura ng maximum na 10 degrees para sa isang panahon ng 12 hanggang 16 na linggo. Kapag naganap na ang tinatawag na vernalization, ang rhubarb ay bumubuo ng panicle inflorescence mula Hunyo pataas. Maaari itong lumaki ng hanggang 40 cm ang taas at maglaman ng hanggang 500 kulay cream na bulaklak.
Mga katangian ng mga bulaklak ng rhubarb
Binubuo ng Rhubarb ang mga bulaklak nito upang makaakit ng mga insekto at sa gayon ay simulan ang pagpaparami nito. Samakatuwid, ang mga bulaklak ng rhubarb ay itinuturing na lubhang kapaki-pakinabang para sa maraming mga insekto, dahil ang madaling ma-access na pollen at ang masarap na nektar ay nakakaakit ng mga natural na katulong tulad ng mga bubuyog at bumblebee. Ngunit hindi lamang mga wildlife ang nasisiyahan sa mga inflorescence, dahil maaari rin nating gamitin ang mga ito sa iba't ibang paraan. Sa isang banda, ang mga bulaklak na kulay cream ay mainam bilang dekorasyon sa bahay at sa kabilang banda, maaari itong gamitin sa paggawa ng masasarap na pagkain. Taliwas sa popular na paniniwala, ang namumulaklak na rhubarb ay ligtas na kainin.
Rhubarb ay naglalaman ng oxalic acid
Maraming hobby gardeners ang nagkakamali na naniniwala na ang rhubarb ay nagiging lason kapag ito ay namumulaklak. Ang maling kuru-kuro na ito ay kadalasang nabibigyang katwiran sa pamamagitan ng pagtaas ng nilalaman ng oxalic acid. Ito ay binuo sa panahon ng vegetation phase at samakatuwid ay pinakamababa sa Mayo at Abril at pinakamataas mula Hunyo pataas. Kahit na ang nilalaman ng oxsalic acid ay pinakamataas sa panahon ng pamumulaklak, ang mga konsentrasyon ay karaniwang hindi nakakapinsala sa kalusugan. Gayunpaman, ang ilang bahagi ng halaman, tulad ng mga dahon at balat ng mga tangkay, ay naglalaman ng partikular na mataas na halaga ng oxalic acid. Samakatuwid, ipinapayong huwag ubusin ang mga bahaging ito ng halaman, ngunit alisin ang mga ito nang direkta kapag nag-aani.
Oxalic acid ay nakakalason
Ang Oxalic acid ay isang walang amoy at walang lasa na substance na ang pagkonsumo ay maaaring humantong sa hindi kanais-nais na mga side effect. Ang oxalic acid ay nagbubuklod sa k altsyum sa organismo at sa parehong oras ay pinipigilan ang pagsipsip ng bakal. Ang oxalic acid ay nagtataguyod din ng rayuma at bato sa bato at masama sa mga kasukasuan. Kaya naman ang mga taong dumaranas ng gout, rayuma o bato sa bato sa partikular ay dapat lamang kumain ng rhubarb sa maliit na dami.
Alam din na ang acid ay umaatake sa enamel ng ngipin. Ito ay kapansin-pansin pagkatapos kumain ng mga gulay sa pamamagitan ng isang mapurol na pakiramdam sa mga ngipin, na kadalasang itinuturing na hindi kasiya-siya. Gayunpaman, ang iyong mga ngipin ay hindi dapat magsipilyo kaagad pagkatapos kumain, dahil ang "pagsipilyo" ay maaaring magdulot ng karagdagang pinsala sa nasirang enamel ng ngipin. Mas mainam na maghintay ng humigit-kumulang 30 minuto pagkatapos ng pagkonsumo. Ang enamel ng ngipin ay karaniwang huminahon sa panahong ito at ang hindi magandang pakiramdam ay nawala na.
Tip:
Rhubarb ay hindi dapat kainin nang hilaw! Ang namumulaklak na rhubarb sa partikular ay dapat na lutuin bago kainin dahil sa tumaas na nilalaman ng oxalic acid.
Ang pagkalason sa pamamagitan ng rhubarb ay halos hindi posible
Ayon sa mga siyentipiko, ang nakakalason na epekto ng oxalic acid ay nangyayari lamang kapag humigit-kumulang 5,000 milligrams ng oxalic acid ang natupok. Dahil ang 100 gramo ng rhubarb ay naglalaman ng humigit-kumulang 150 hanggang 500 milligrams ng oxalic acid, ang pagkalason ay halos imposible. Ang isang may sapat na gulang na may timbang sa katawan na humigit-kumulang 60 kilo ay kailangang kumain ng 36 kilo ng rhubarb upang magdulot ng nakakalason na epekto. Ang parehong naaangkop sa mga bata: ang isang bata na may timbang sa katawan na humigit-kumulang 20 kilo ay dapat kumain ng humigit-kumulang 12 kilo ng rhubarb.
Aani
Ang Rhubarb ay karaniwang inaani mula sa simula ng Abril at sa pinakahuling ika-24 ng Hunyo. Kung ang mga gulay ay inani sa ibang araw, kadalasang nakakaapekto ito sa lasa, na kadalasang inilalarawan bilang "makahoy". Samakatuwid, ipinapayong anihin ang rhubarb nang maaga hangga't maaari. Malalaman mo kung ang mga halaman ay hinog na sa kanilang hitsura, dahil ang mga halaman na handa nang anihin ay lumalaki nang patayo at walang mga kulot na dahon. Bilang karagdagan, ang tisyu sa pagitan ng mga tadyang sa mga tangkay ng rhubarb ay pinakinis. Ang isa pang katangian ng pagkahinog ay ang kulay ng mga tangkay ng rhubarb, na mula sa isang mayaman na pula hanggang sa isang sariwang berde. Sa sandaling ang rhubarb ay may ganitong mga katangian, ang panimulang hudyat para sa pag-aani ay ibibigay.
Upang anihin ang rhubarb, hawakan ang tangkay ng halaman sa base at i-twist ito palabas ng clockwise. Sa ilalim ng anumang pagkakataon ay dapat putulin ang halaman gamit ang isang kutsilyo, dahil ang resultang hiwa ay makabuluhang pinatataas ang panganib ng mabulok. Pagkatapos ay aalisin ang mga dahon at ang mapuputing tangkay sa ibabang bahagi ng tangkay ng rhubarb. Ang pag-aani ng mga bulaklak ay sa parehong paraan: ang mga bulaklak ay hinawakan sa base ng tangkay gamit ang iyong mga daliri at sabay na pinaikot pakanan.
Tip:
Upang tumubo ang mga bagong tangkay ng rhubarb, ang lahat ng tangkay ay hindi kailanman dapat anihin. Mas mainam na laging iwanan ang humigit-kumulang dalawang-katlo ng mga tangkay na nakatayo at umaani lamang ng mga batang halaman mula sa ikalawang taon pataas.
Storage
Ang pangunahing priyoridad para sa pag-iimbak ng rhubarb ay: Huwag na huwag itong iimbak sa aluminum foil o sa aluminum container! Ang oxalic acid na nilalaman ng halaman ay tumutugon sa aluminyo at natunaw ito. Mas mainam na balutin ang bagong ani na rhubarb sa isang basang tela at pagkatapos ay iimbak ito sa refrigerator. Gayunpaman, ang rhubarb ay may shelf life lamang ng ilang araw, kaya naman ito ay pinakamahusay na naproseso o napreserba kaagad. Ang pagyeyelo ay partikular na angkop para sa pag-iimbak ng mga gulay nang mas matagal. Ang pinakamahusay na paraan upang gawin ito ay ang balatan ang rhubarb at gupitin ito sa maliliit na piraso. Ang rhubarb ay maaaring itago sa isang plastic bag o lalagyan sa freezer.
Konklusyon
Ang ilang bahagi ng halaman ng rhubarb ay itinuturing na nakakalason, ngunit hindi ito angkop para sa pagkonsumo pa rin. Gayunpaman, ang mga tangkay at bulaklak ay maaaring ligtas na maani pagkatapos ng ika-24 ng Hunyo at pagkatapos ay maproseso o mapangalagaan pa.
